De ouders van Yanjing

Op zaterdag hebben Yanjing en zijn vrouw Guowen me uitgenodigd om kennis te maken met de ouders van Yanjing. De ontmoeting zal plaatsvinden in een beroemd restaurant dat gespecialiseerd is in Peking eend. Het is niet gemakkelijk om daar een plaatsje te krijgen; de ouders van Yanjing hebben al dagen van tevoren gereserveerd, en het blijkt achteraf dat ze al vanaf vijf uur ’s middags ter plaatse zijn om die reservering te verzilveren. Als Yanjing en ik tegen half zeven aankomen zien we bij de ingang zo’n vijftig mensen op stoeltjes zitten wachten op hun plaatsje.

Maar de ouders van Yanjing hebben al een tafel voor vijf voor ons veroverd. Even later komt ook Guowen binnen. De vader van Yanjing is al in de zeventig, moeder bijna zeventig, maar ze zien er ongelofelijk jong uit, en ze ontvangen me bijzonder hartelijk. Ik benut deze gelegenheid om mijn kado’s te overhandigen: een ets van drie kauwen voor de ouders van Yanjing, en twee etsen van raven voor Yanjing en Guowen, alledrie van Barbara Wichers Hoeth. De etsen zijn prachtig, en ze vallen zeer in de smaak. De overeenkomst met de Chinese tekenstijl ontgaat de ontvangers niet.

Paking eend eten met zijn vijven gaat hier zo. Je bestelt voor het hele gezelschap een eend, die vervolgens in vele bereidingen wordt geserveerd. Hier zie je hoe onze eend wordt gefileerd.

Het meest delicate onderdeel is de vette eendehuid. Die wordt apart geserveerd, in dunne reepjes opgediend. Daarna volgen reepjes vlees met krokant vel, die je zelf in een pannekoekje mag rollen met saus en fijngesneden ui, en aan het eind van de maaltijd wordt de bouillon gebracht die getrokken is van de rest van de eend. Een bijzondere lekkernij is nog de kop, die met smaak wordt opgepeuzeld door Guowen. Het schijnt nog een kunst te zijn om met stokjes alles wat er eetbaar aan is los te peuteren.

Bij het eten wordt een bijzondere tien jaar oude rijstwijn geschonken die door de ouders van Yanjing speciaal voor deze gelegenheid is meegebracht.

Na het eten wandelen we naar het apartement van Yanjing’s ouders, vlakbij het restaurant, en ook vlakbij de campus van Tsingua University. De vader van Yanjing is hoogleraar aan Peking University, en uit het kaartje dat ik van hem krijg blijkt dat hij een belangrijk man is. Prof. Wang Xiao Qiu, Professor of History, Peking University, Director of Research Institute of China’s Foreign Relations History. Zijn huis staat en ligt vol met boeken. In de woonkamer laat de moeder van Yanjing me hoofdschuddend zien dat de boeken in de boekenkast drie rijen dik staan. De werkkamer laat een smal paadje open naar het bureau. Verder wordt al het vloeroppervlak ingenomen door hoge stapels boeken. Ik zie alleen karakters. Geen enkel boek heeft een Westerse opdruk. Niets is in het Engels, en professor Wang blijkt die taal ook helemaal niet te beheersen. Guowen en Yanjing vertalen onze hele conversatie.

Aan het eind van de avond kijken we Chinese TV: de CCTV achter-het-nieuws show. Yanjing legt me uit dat het Chinese nieuws steevast uit drie onderdelen bestaat (met kleine variaties). Een: Onze leiders hebben het heel druk. Twee: Ons volk is gelukkig. Drie: Andere volkeren hebben het moeilijk.

Vanavond wordt dit patroon aardig gevolgd, zij het met een variatie op onderdeel twee.

Een: Het zeer succesvolle bezoek van Xi Jinping aan het Verenigd Koninkrijk. Je ziet Xi handen schudden met Cameron, met de oude koningin, met de vrouw van Charles, met de vrouw van Henry (die een mooi kroontje op heeft), en met allerlei hotemetoten. Het is duidelijk dat de Britten alles uit de kast hebben gehaald om er een grote show van te maken. Aan de Chinese TV is deze show in elk geval goed besteed. Galopperende paarden bij Buckingham Palace, een gala diner in Manchester, bezoek aan high tech industrie, het tekenen van samenwerkingscontracten. Je ziet Xi zelfs bier drinken in een Britse pub. Yanjing droog: “Die pub krijgt vanaf nu heel veel Chinese bezoekers, die daar selfies willen maken met de selfie stick.”

Er is nauwelijks nog tijd voor onderdelen twee en drie. Twee (over het eigen volk): De moeilijkheden van onze kinderen met game-verslaving. Dit is een serieus onderdeel, met zelfs enige kritiek op het feit dat kinderen verwaarloosd worden omdat hun ouders allebei in de stad ver weg van huis aan het werk zijn. Drie: Over een kortstondige hereniging van stokoude Zuid-Koreanen met familie in het Noorden. Je ziet hoe oudjes van in de 90 die nauwelijks nog kunnen lopen de tocht naar het Noorden ondernemen om te horen hoe het met hun familie is afgelopen die ze zestig of zeventig jaar niet hebben gezien.

Door de moeder van Yanjing word ik met geschenken overladen, en er wordt me op het hart gedrukt om vooral gauw terug te komen, en de volgende keer met het hele gezin. Rond tien uur nemen we afscheid, en terwijl Yanjing, Guowen en ik naar de campus van Tsinghua wandelen komen we Martin Stokhof tegen die net terugkomt van de Nederlandse ambassade waar het bezoek van onze koning en koningin aan China wordt voorbereid. Ik ben erg benieuwd naar wat we daar op de Chinese TV van zullen gaan zien.